Kacper Wilowski opuścił rudę jesienną bieżącego sezonu z powodu kłopotów zdrowotnych. Jego bilans podawany przez Łączy Nas Piłka jest imponujący. 59 meczów i aż 65 bramek. Wychowanek Żurawianki kilka lat spędził w barwach Orlika Przemyśl, by w 2019 roku powrócić do pierwszego klubu. Czy w przyszłości stanie się lekiem na niemoc strzelecką zespołu seniorów? Kacper
z pewnością ma wszystko, aby swoimi umiejętnościami nawiązać do najznakomitszych napastników w historii Żurałki.

Kacper, przede wszystkim najważniejsze, jak z Twoim zdrowiem?

W porządku, w marcu będę miał badanie całodobowe i jeżeli wyniki będą w porządku to wracam do gry.

Wiele lat spędziłeś w Orliku Przemyśl, bardzo dobrej szkółce piłkarskiej. Jak wspominasz występy na „Juwenii”?

Oj tak wiele lat. Wspominam je bardzo dobrze zwłaszcza, że zdobyłem po wejściu do ligi podkarpackiej pierwszą bramkę w meczu z Sanokiem z tego co pamiętam.

Wielu twoich kolegów z tamtego zespołu dołączyło do dobrych zespołów i wciąż marzy o wielkiej karierze. Jest ktoś kto zrobił na tobie ogromne wrażenie i uważasz, że kiedyś będziemy podziwiać jego wyczyny na boiskach Ekstraklasy?

Jeżeli chodzi o mój rocznik na pewno jest paru bardzo ambitnych i dobrych piłkarzy m.in.
„Piru” - Kacper Pirożyński i Norbert Pempuś chociaż jest na pewno wielu innych, których ja nie dostrzegłem, ale no mówię ja ekspertem nie jestem. Jeżeli chodzi o młodsze roczniki myślę, że się ze mną zgodzisz, jest to Hubert Kędziora, który już wieku 6 lat, może i mniej, biegał z nami starymi koniami i dawał sobie radę.

Twoja siostra, która zresztą również pierwsze kroki stawiała w Żurawiance, jest dziś zawodniczką Ressovi. Jak sobie tam radzi?

Myślę, że to pytanie powinniśmy zadać Karolinie, ale postaram się ze swojej perspektywy odpowiedzieć. Na pewno na początku swojej kariery w Resovii Karolina była ambitna, chciała trenować i dążyć do czegoś więcej. Grała w 1 lidze kobiet, gdzie zdobyła bramkę z różnego, w mistrzostwach Polski, w kadrze Podkarpacia. Miała chyba dwukrotnie kontuzje Achillesa i miała dość długą przerwę przez to i przez koronawirusa. Większą uwagę zaczęła poświęcać nauce.

Przez całą karierę zero żółtych kartek, jest za to jedna czerwona. Za co ją otrzymałeś?

Czerwona kartka była przez własną głupotę. Po meczu, gdy poszliśmy podziękować przeciwnikowi, jeden z przeciwników nie podał mi ręki i mnie kopnął, a ja zdenerwowany odwróciłem się i mu oddałem po czym chłopak się położył i zaczął płakać, a sędzia to zauważył i dał mi czerwoną kartkę.

Dlaczego zdecydowałeś się na powrót do Żurawianki?

Po prostu nie chciałem przerywać "kariery", ponieważ nasz rocznik w Orliku można powiedzieć się skończył i nie graliśmy.

Czy w juniorach jest obecnie ktoś kto swoimi umiejętnościami robi na tobie wrażenie?

Na pewno Patryk Świtalski zrobił na mnie dobre wrażenie, ale tak poza tym bardzo mnie cieszy i jestem zadowolony z gry Kamila Bojki na bramce, pamiętam jak na początku, gdy przyszedłem do zespołu, Kamil nie miał pojęcia o bronieniu, a mimo tego nie zrezygnował i się szkolił, trenował i teraz naprawdę wygląda to bardzo dobrze, myślę że dużą rolę odegrały w tym treningi seniorów i bramkarskie.

Czy jest piłkarz, na którym się wzorujesz?

Ja jestem, jakby to nazwać, piłkarzem grającym, a nie interesującym się piłką na skalę światową, nie mam swojego ulubionego piłkarza lub klubu. Oglądam jedynie mecze reprezentacji Polski i czasami jakieś z ligi mistrzów. Ale jeżeli o to chodzi to myślę, że Polak rodak Robert Lewandowski.

Myślałeś o grze w seniorach?

Szczerze mówiąc nie, ponieważ nie czuje się jeszcze na siłach przez moją chorobę, przez którą straciłem kondycję i po prostu nie wyrabiałbym raczej na ich warunki fizyczne, ale nie mówię nie
w przyszłości, gdy już wrócę do dawnej formy.

Dziękuję za rozmowę i życzę przede wszystkim dużo zdrowia!

Dzięki i również dziękuję za rozmowę