WSPOMNIEŃ CZAR! Część 9.

Takie były moje początki!

Myślę, że jestem jedynym wśród żyjących, którzy tak długo, tak ściśle i bieżąco związali się z LKS Żurawianka. Z uwagi na urodzenie się po II wojnie światowej, nie jestem w stanie z autopsji przedstawić mój punkt widzenia na działalność Żurawianki przed wojną i w pierwszych latach powojennych, moje wspomnienia rozpocznę od roku 1953. Był to rok dla mnie znaczący, gdyż wraz z ojcem jako kilkuletni chłopiec pierwszy raz byłem na meczu B klasy pomiędzy LZS Żurawica (Żurawianką) a Spójnią (Pogonią) Lubaczów, decydującym o wygraniu grupy B klasy i prawie eliminacji do przyszłej A klasy. Wyprzedziliśmy wtedy Pogoń Lubaczów, Orzeł i Kolejarz Przeworsk, Budowlani Radymno, Polonię II Przemyśl i LZS Siedleczka. Przypomnę, że po fuzji z Czuwajem Przemyśl w 1948 roku piłkarsko Żurawianka przestała istnieć, a przez trzy kolejne lata rok po roku awansowała do ówczesnej A klasy, uzyskując awans w wyniku kolejnych eliminacji m. in. ze Stalą Łańcut, Sanem Rozwadów (obecnie dzielnica Stalowej Woli) i Stalą Sanok! Wcześniej, czyli w 1952 r. na turnieju w Szczecinie piłkarze zajęli czwarte miejsce na Mistrzostwach Polski Pionu LZS, po przegranej o brąz z reprezentacją województwa wrocławskiego! Jesienne wygrane mecze eliminacyjne z Sanem Rozwadów 4 : 1 i Stalą Łańcut 3 : 1 skupiały mnóstwo ludzi, na których byłem z ojcem. Rozgrywane były jeszcze na wiejskim i nie ogrodzonym pastwisku, na którym dzisiaj stoi obecny stadion. Nie było szatni, a jednoizbową siedzibą klubu o powierzchni 2 m x 3 m bez ogrzewania było pomieszczenie w nieistniejącej dziś w południowej przybudówce do dzisiejszego Domu Katolickiego. Po każdym meczu myto się w prywatnej miednicy Władysława Smuka, a wodę brano z pobliskiego potoku (Żurawianki). Pamiętam święto związane z awansem, ile radości i huczne przemówienie Franciszka Żyjewskiego, który oprócz radości z awansu ogłosił radosną nowinę o mistrzostwie Polski Wsi na 10.000 metrów zdobytym przez zawodnika Żurawianki Władysława Lizaka oraz o sukcesach innych lekkoatletów Żurawianki na mistrzostwach Polski, Europy i Świata w Brukseli, Sztokholmie i Oslo, takich jak: Rita Milewska, Tadeusz Zamorski, Rene Juszczyk, Helena Jucha Krogulecka, czy Jerzy Mauthe.

W takiej atmosferze już od dziecka zostałem wciągnięty w wir entuzjazmu sportem w Żurawicy. Następnie była szkoła podstawowa i już od trzeciej klasy po lekcjach od wczesnej wiosny do późnej jesieni grało się głównie w piłkę, a boiskiem były różne pastwiska, które dzisiaj pokryły liczne zabudowania. W niedziele grało się zawsze o godzinie 12:00 zazwyczaj w sąsiedztwie obecnego budynku Dyrekcji PKP przy ulicy Kolejowej lub na pobliskich łąkach, skąd często nas przeganiano przez właścicieli tych łąk. Przechodząc przez Żurawicę w każdą niedzielę nie było wolnego miejsca, aby gdzieś nie kopano piłkę. Dzieci i młodzież obu płci gromadnie i gwarnie spędzali wolny czas na wolnym powietrzu grając w piłkę nożną i ręczną, siatkówkę, koszykówkę, dwa ognie, palanta, kiczki, klasy itd. Z kolei na budującym się stadionie od świtu do nocy widziałem inny zapał, społeczny zapał niemal całego społeczeństwa wsi. Tych obrazów nikt nie jest w stanie mi zmazać z pamięci i dlatego pragnę się tymi wspomnieniami podzielić z młodym pokoleniem. Żurawicki cmentarz przy ulicy Bankowej kryje groby jej mieszkańców, których można podzielić na kilka kategorii. Leżą tu prochy przedstawicieli rolnictwa, wojska, kolei, sportu i innym pomniejszych zawodów. Dowodzi to, że również sportem żyła duża część żurawickiego społeczeństwa!

Cdn.