Kazimierz: PISZĘ, TO CO WIDZĘ!Z klubowej relacji mogę jedynie wywnioskować, że trzeba dziękować kierownictwu klubu, że jeszcze żyje, że drużyna przystąpiła do gry i nie rozpadła się jak Motor Grochowce! Otóż Żurawianka ma porównywać się do Grochowiec, do innych klubów o niskich aspiracjach i tradycjach? Czy sama wieś gminna licząca około 5 tysięcy mieszkańców ma się równać z Grochowcami i jej 800 mieszkańcami, a może z Batyczami, liczącymi około 300 mieszkańców? To nie jest poniżenie wymienionych wsi i im podobnych, ale przede wszystkim niesamowity wstyd dla Żurawicy i jej mieszkańców, że tak nisko upadliśmy sportowo! Wcześniej świat pytał Niemców, a dzisiaj Rosjan: jak to możliwe, żeby tak wielki naród, jak Rosjanie, który wydał światu setki wielkich ludzi, potrafił tak nisko rok temu upaść? Czy ktoś w Żurawicy ten fakt wreszcie zrozumie i nie będzie siebie i innych pobłażliwie pocieszał: HOSANNA I CHWAŁA WSZYSTKIM, ŻE NADAL GRAMY! A jak gramy, to nieważne? Czy mam przypominać w jakich okolicznościach padały poszczególne bramki i kto do nich doprowadził? Jedynie bramkę z karnego po przypadkowej ręce na polu karnym można jakoś pominąć, ale przecież ta ręka poprzedzona była niesamowitym bałaganem w organizacji obrony na własnej szesnastce. Czy nie widzieliście, że każdy pojedynek sam na sam był przegrany i to nawet w sytuacji niemożliwej do przegrania, a nawet sami na szesnastce i jej bliskości podawaliśmy piłkę przeciwnikowi, że graliśmy niemal na stojąco, ślamazarnie! Wiem i doskonale rozumiem, że naprędce złożona drużyna wymaga zgrania ze sobą, ale litości, ci ludzie mają niesamowite braki nie tylko szybkościowe, ale przede wszystkim w podstawach operowaniu, w bytności z piłką i wokół niej. Czy mam tego nie widzieć i nie pisać, mam chwalić i kłamać o świetności, i pisać o piłkarskim kunszcie? Inna rzecz, dlaczego na mecz z liderem przybyła naprawdę garstka kibiców, a przecież była niedziela i pogoda raczej sprzyjała. Przygotowanie drużyny do gry nie odbywa się na łapu capu, w ostatniej chwili. Od tego był styczeń i luty, a nie w połowie marca! Czy kierownictwo klubu nie wiedziało, że nie mamy żadnego zaplecza kadrowego w postaci seniorów i nawet trampkarzy, że koniecznie należało stworzyć sprzyjającą atmosferę w klubie, by powstrzymać ucieczkę wartościowych zawodników i działaczy? Tymczasem już frekwencja na zebraniu klubowym pokazała, że w klubie dzieje się coś przeciwnego, no i za chwilę odchodzili zawodnicy, co potwierdziło moje obawy. Brak boiska jeszcze nie jest dostatecznym powodem braku ruchu na wolnym powietrzu, dla poprawienia szybkości i kondycji. Mecz w Przemyślu pokazał jednoznacznie, że absolutnie nie jesteśmy przygotowani do rozgrywek i wątpię, abyśmy do końca sezonu zdobyli choćby jeden punkt! Przypomnę, że przegrała Żurawianka tylko raz, a było to w Klasie Wojewódzkiej, przegrała wysoko 0 : 9 (0 : 3) w Przemyślu z Czuwajem dnia 10.10.1976 roku, gdy Czuwaj opuścił III ligę Międzywojewódzką, a był to czwarty poziom rozgrywek. Dzisiaj gramy w siódmej klasie rozgrywek, czy jest różnica tamtej porażki z obecną? Dzisiaj jeszcze żyją uczestnicy tego walecznego meczu: Fronc, Smuk, Kamler, K. Łacina, Biały, Petryczka i Żygała, no i ja, gdy byłem kierownikiem drużyny. Proszę zasięgnąć u nich informacji, w jakich okolicznościach i po jakiej grze przegrali tak wysoko ponad 46 lat temu? Kończąc, powiem jednoznacznie, że nie piszę te gorzkie słowa by kogokolwiek poniżyć, obrazić! Jedynie wyrażam alarmistyczną troskę o los również mojego klubu, z którym związałem się na dobre i złe od 1953 roku, czyli 70 lat! Powiem więcej, nie mam zamiaru być obojętnym dla klubu!